Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου 2017

Χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις της Όλγας… (*)






... Στις διακοπές των Χριστουγέννων δεν πήγαμε πουθενά. Μείναμε στην Αθήνα, γιατί ήρθε εδώ από τη Βιέννη ο αδερφός του πατέρα μου, ο θείος Βέρνερ. Μας επεθύμησε, είπε, και ιδιαίτερα τη γιαγιά. Όμως η αλήθεια είναι πως ήρθε για να δώσει μια συναυλία στο Μέγαρο της Μουσικής.


     Η γιαγιά μου, όπως συνήθως, έκλαιγε από χαρά που είδε το μεγάλο της γιο έπειτα από τόσον καιρό, έκλαιγε όμως κι από συγκίνηση. Γιατί όταν είναι να παίξει σε συναυλίες ο θείος, εκείνη θυμάται φυσικά τον παππού κι όλο λέει «αχ, που δε ζει ο πατέρας σου να σε καμαρώσει!» Και το λεει επειδή ο πατέρας του, δηλαδη ο παππούς μου ο Φραντς, ήταν διάσημος αρχιμοσικός στη φιλαρμονική της Βιέννης.

     Ο θείος Βέρνερ παραλίγο να βάλει κι αυτός τα κλάματα, όμως για άλλο λόγο: Επειδή του είπαμε πως πέθανε ο σκύλος μας ο Κέβης. Δίχως άλλο τον αδερφό του έχει κατά νου ο μπαμπάς όταν λέει ότι είναι ανόητος όποιος νομίζει πως οι άντρες δεν κλαίνε. Γιατί ο θείος Βέρνερ δακρύζει εύκολα όπως η γιαγιά! «Είναι φυσικό» εξηγεί ο μπαμπάς. «Οι καλλιτέχνες είναι ευαίσθητα πλάσματα».

     Στενοχωρήθηκε λοιπόν ο θείος Βέρνερ για τον Κέβη και την άλλη μέρα μάς έπαιξε στο πιάνο της γιαγιάς όσα παιδικά τραγούδια για σκύλους ήξερε. Ύστερα πήγε να ξεκουραστεί, να είναι έτοιμος για τη συναυλία.
 
     Στη συναυλία ήταν ωραία, δε λέω. Θα μπορούσα να γράψω κάτι στο λεύκωμά μου όταν γυρίσαμε, γιατί ο θείος Βέρνερ έπαιξε καταπληκτικά. Ο κόσμος στο τέλος τον χειροκροτούσε και φώναζε «μπις, μπις!».

     - Τι θα πει αυτό γιαγιά; ρώτησε ο αδελφός μου ο Φραγκίσκος, που πήγαινε σε συναυλία πρώτη φορά κι αυτό χατιρικά, γιατί δεν έχει κλείσει ακόμα τα έξι και, απ’ ό,τι ξέρω, δεν επιτρέπεται να πηγαίνουν σε τέτοιες συναυλίες τα μικρά.

     - «Μπις» σημαίνει πως θέλουν να παίξει ο θείος Βέρνερ και κάτι ακόμα! του απάντησα εγώ και καμάρωσα που το ήξερα. 

     Ξανάπαιξε λοιπόν μερικά κομμάτια ο θείος Βέρνερ, μετά την κανονική συναυλία, ο κόσμος άρχισε πάλι τα χειροκροτήματα, ο μπαμπάς μου καμάρωνε, η μαμά μου προσπαθούσε να πείσει τον Φραγκίσκο να μη χοροπηδάει στο κάθισμά του, και η γιαγιά μου - τι άλλο; - έκλαιγε από συγκίνηση.

     Ωραία ήταν, αλλά όταν γυρίσαμε το μόνο που έκανα ήταν ν’ ανοίξω το μυστικό μου λεύκωμα και να κολλήσω με προσοχή ένα φύλλο που έκοψα από το πρόγραμμα, εκεί που έλεγε:


Χριστουγεννιάτικη συναυλία
της κρατικής ορχήστρας Αθηνών,
 με σολίστ το διάσημο Ελληνοαυστριακό πιανίστα
Βέρνερ Νόιγκερ.


(*) Απόσπασμα από το βιβλίο Ποιος θα γράψει για το σκύλο μας,

                            
                                  http://www.loty.gr/mythistorima_analyt_10.htm